Ο Σάντος θα μας έλεγε, δεν υπάρχει πια Σάντος!

Βέβαια, για να το ξεκινήσουμε έτσι, αν είχαμε τον Σάντος δεν θα είχαμε φτάσει με την Εθνική σε αυτό το σημείο. Σωστό. Αλλά δεν τον έχουμε. Και οι επιτυχίες του, η μία μετά την άλλη με την Εθνική Πορτογαλίας, έρχονται κάθε φορά για να μας κάνουν ασφαλώς χαρούμενους για έναν άνθρωπο που άφησε στίγμα στο ελληνικό ποδόσφαιρο, αλλά τελικά κυρίως να αναπολούμε αυτό που χάσαμε...

Αν πάντως είχαμε τον Σάντος τώρα στην Εθνική, σε αυτή την κατάσταση, αυτό που θα έλεγε θα ήταν να μην ασχολούμαστε με τον... Σάντος. Με εκείνο, δηλαδή, που ο ίδιος παρέλαβε, εξέλιξε και τελικά αποτύπωσε μέσα στον αγωνιστικό χώρο, αλλά και έξω από αυτόν με την λειτουργία του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος. Αυτό δεν υπάρχει πια. Ούτε εκείνο που παρέλαβε υπάρχει, ούτε εκείνο που παρέδωσε!

Θα μας έλεγε να δημιουργήσουμε από την αρχή. Χωρίς το μυαλό μας να βρίσκεται, το γράφω για να το ακούω κι εγώ ο ίδιος, στα περασμένα μεγαλεία της Εθνικής. Δεν υπάρχει, πια, τίποτε από τότε. Τίποτε και σχεδόν κανείς από τότε. Δεν έχει νόημα, λοιπόν, να τα επαναφέρουμε συνεχώς στην επικαιρότητα ως μία ουτοπία.

Μιλώντας συνεχώς για το παρελθόν είναι η μεγαλύτερη απόδειξη ότι δεν υπάρχει παρόν και το χειρότερο μήνυμα για το μέλλον. Ούτε, βέβαια, για τον Σάντος χρειάζεται να μιλάμε κάθε φορά που πετυχαίνει κάτι σπουδαίο. Καταρχάς γιατί θα πετύχει τόσα πολλά, που κάποια στιγμή θα χάσουμε όχι απλώς το μέτρημα, αλλά και το μέτρο...

Αλλά και γιατί μιλώντας συνεχώς για τη δική εποχή, χάνουμε πια την τωρινή. Η οποία δεν μπορεί να περιμένει άλλο. Είναι πλέον αυτόνομη, χωρίς παρακαταθήκες και στοιχεία από το παρελθόν όσο πρόσφατο κι αν είναι αυτό και ασφαλώς είναι τόσο κακή, τόσο επικίνδυνη για την Εθνική, που είναι αναγκαίο να συγκεντρωθούμε σε αυτή. Και μόνον αυτή...

Την Τρίτη (11/06) παίζουμε με την Αρμενία. Δεν είναι καμία ευκαιρία ούτε αντίδρασης, ούτε αλλαγής σελίδας, ούτε κάποιας μεταφυσικής διαδικασίας, που ξαφνικά θα τα κάνει όλα καλώς καμωμένα στην Εθνική μας. Είναι απλώς ένα ματς που προπονητής και διεθνείς καλούνται να μην επιτρέψουν την περαιτέρω απαξίωση του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος.

Αυτό είναι πιο σοβαρό και από προκρίσις και από αγωνιστικές επιτυχίες και από οτιδήποτε άλλο. Η Εθνική σβήνει στις συνειδήσεις μας και όχι μόνο στα γήπεδα και εμείς θυμόμαστε τη χρυσή εποχή του Περικλή. Όπως κάνουμε και συνολικά με τη χώρα μας.

Και ξέρετε κάτι; Αν ήταν εδώ ο Σάντος που πολλές φορές λειτούργησε ως περισσότερος Έλληνας από πολλούς Έλληνες, αυτό θα μας έλεγε. Μην παίζετε άλλο με την τιμή της Εθνικής σας. Δεν της αξίζει!